မီမီ

အိပ္ယာက ႏိုးႏိုးခ်င္း သတိရေနမိတယ္၊ သူ႔ အက္ဆစ္ကန္ထဲ ယဇ္ေကာင္လို ဘဝတစ္ခုလံုးေလာင္ကြ်မ္းပ်က္စီးဖုိ႔၊
သူ႔ ႏႈတ္ခမ္းဖ်ား ဓားသံလ်က္ေပၚက စေတာ္ဘယ္ရီရနံ႔ေလးကို စုပ္ယူဖို႔၊ သူ႔ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို တားျမစ္ေဆးဝါးလို ေသြးေၾကာထဲ ထိုးသြင္းဖို႔၊ သစၥာတရားကို ဖဲၾကိဳးအနီနဲ႔ စည္းေႏွာင္ျပီး ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၄အေရာက္ပို႔ေဆာင္ဖို႔၊
တကယ္ဆို ဘဝက သိပ္ကိုတိုေတာင္းလြန္းတယ္၊ အခ်ိန္ေတြက တိုေတာင္းလြန္းတယ္၊ မေသခ်ာတာတစ္ခုေလာက္
ဘဝဟာ မေသခ်ာ၊ မေရရာ၊ ေနာက္ကို ျပန္လွည္႔ၾကည္႔လိုက္ရင္ ရႈေမွ်ာ္ခင္းေတြလို ရိပ္ကနဲ က်န္ရစ္ခဲ႔မွာပဲ၊
တစ္ခါတစ္ေလ သူ႔ေသြးခုန္ႏႈန္းတိုးတိုးေလးကလြဲရင္ အရာရာဟာ ေမွာင္မိုက္တိတ္ဆိတ္လိ႔ုပဲ၊ လူႏွစ္ေယာက္၊ ႏွလံုးသားခ်င္းဆက္အျမႊာ၊ အသက္တစ္ခုထဲ ဆက္ေနတာ၊ သဘာဝ ေတာေတာင္ေရေျမ နယ္နိမိတ္ခ်င္းထိစပ္ေနတာ၊ တိတ္ဆိတ္လြန္းေတာ႔ သိစိတ္ အာရုံခံစားမႈကမ္းပါးေတြ အားလံုး တစ္ဝုန္းဝုန္း ျပိဳက်ေနတာ၊ သူ႔ေသြးေၾကာေတြထဲ ေဆာက္တည္ရာမရ ေျပးလႊားေနမိတယ္၊ မၾကားႏိုင္ေပမယ္႔ သူ႔နာမည္ကို အသံကုန္ေအာ္ဟစ္ေနမိတယ္၊
တကယ္ဆို ဘာကိုမွ အေသအခ်ာေမွ်ာ္လင္႔မထားဘူး၊ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ဟာ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ရိွမရွိ မေသခ်ာေသးဘူး၊
ထိစမ္းမိသမွ် ျဖန္းကနဲ ျပိဳက်သြားမယ္႔ ဖန္သားနံရံေတြ၊ ျမက္ပင္ေလးတစ္ပင္ လႈပ္ခတ္ရံုနဲ႔ ဝုန္းကနဲ အလန္႔တၾကားထပ်ံသြားမယ္႔ ငွက္ေတြ၊ ငါရွာေဖြေန၊ ေသြးရူးေသြးတန္း တည္ေဆာက္ေနမိတယ္၊
သူ႔အိပ္မက္ေတြထဲ၊ အဓိပၸါယ္တစ္စံုတစ္ရာ၊ နက္ရႈိင္းေသာ၊ ေမွာ္ရံု၊ ဂီတ၊ ငါ႔အတြက္ သူ႔ဘက္က နာမဝိေသသနေတြ၊ မီးေလာင္ေနတဲ႔ စာသားေတြ၊ ဆံြအ၊ တိတ္ဆိတ္ေနတယ္၊ ေျပးလႊား၊ ဆူညံေအာ္ဟစ္ေနတယ္၊
သူ႔ရယ္သံေလးကို သူမသိေအာင္ ခိုးယူေနမိတယ္၊ သူ႔မ်က္ဝန္းေတြထဲ တိတ္တိတ္ကေလး ခုန္ဝင္ေနမိတယ္၊ သူ႔အေပ်ာ္အေမာထဲ စမ္းေခ်ာင္းေလးလို စီးဝင္ေနမိတယ္၊ သူ႔ေရွ ႔မွာ ဘဝတစ္ခုလံုး ထစ္အေနတဲ႔ တိပ္သားတစ္စပမာ၊ ႏွလံုးသားတစ္ခုလံုး အစြယ္က်ိဳး ေျခဝတ္ပုဆိုးပမာ၊ ငါ႔သစၥာတရားကို ပဝါစိမ္းလို ရင္ညႊန္႔မွာစည္းထားပါ၊
သနပ္ခါးထူထူလိမ္းျပီး ငါ႔စိတၱဇကို ေခါင္ရမ္းပန္းလို ပန္ဆင္ပါ၊ ငါ႔ႏွလံုးသားၿမိဳ႔ရြာတစ္ခုလံုး အနာအဖ်ားကင္းေအာင္ ေစာင္႔ေရွာက္ပါ၊ အဲဒီလို ငါ႔ကိုယ္ငါေအာ္ေခၚေပမယ္႔ ငါ႔အသံငါမၾကားရဘူး၊ ငါ႔စိတၱဇကို ငါမျမင္ႏိုင္ဘူး၊
သူ႔ရဲ ႔ ျဖဴစင္ေသာ၊ မာယာ၊ သူ႔အ၀ိဇၨာနဲ႔ ေန႔ေတြ၊ ေဝဝါး၊ ခ်ိဳျမိန္ေန၊ နာက်င္ေနတာ။ ။



ဘုန္းေနသြန္း
(ကဗ်ာဆရာဘုန္းေနသြန္း၏ ကဗ်ာအားကူးယူေဖာ္ျပသည္)