ေဆးလိပ္ျဖတ္လိုက္တယ္၊ဆံပင္ျဖတ္လိုက္တယ္၊ေနာက္အႏုပညာကိုပါေယာင္ၿပီး ဖ်က္လိုက္မိတယ္။

သက္ေတာင့္သက္သာျဖစ္ေစရန္ကဗ်ာစာအုပ္တစ္အုပ္ကိုေကာက္လွန္ေနလိုက္တယ္။၀ါက်မ်ား၊လိုင္းမ်ားစီစဥ္ထားပံု၊ကဗ်ာေတြေ႐ြ႕
လ်ားစီးစင္းသြားပံု၊မ်က္ႏွာဖံုးပန္းခ်ီ၊LayOut ဒီဇိုင္း၊တန္ဖိုး၊ေခတ္ကို ကိုယ္စားျပဳ၏/မျပဳ၏ ။လန္႔ၿပီး ဖတ္လက္စ ကဗ်ာစာအုပ္ကိုျပန္ခ်ထားလိုက္တယ္။မေန႔ကမေျပာျဖစ္ခဲ့သမွ်စာသားေတြကအခုဒီစာမ်က္ႏွာမွာ
ကဗ်ာေရးေတာ့မွကဗ်ာလိုင္းေတြထဲအစီအစဥ္မက်ခုန္၀င္လာၾကတယ္။လိုင္းေတြက်ဲသြားတယ္။ေ႐ွ႕ေနာက္ေနရာအစီအစဥ္
ေတြပ်က္ျပားသြားတယ္။စကားလံုးေတြေရာေႏွာပ်ံ႕ႏွံ႔သြားတယ္။စိုးရိမ္စိတ္၀င္ၿပီး နားထဲမွာလည္း
ထပ္တလဲလဲပဲ့တင္ထပ္ေနေတာ့တယ္။“ေဆးလိပ္ျဖတ္လိုက္တယ္၊ဆံပင္ျဖတ္လိုက္တယ္၊ေနာက္အႏုပညာကိုပါ
ေယာင္ၿပီးေတာ့ ဖ်က္လိုက္မိတယ္”။အစီအစဥ္အတိုင္းမျဖစ္ေျမာက္ေပမယ့္ဒီ၀ါက်ေတြကိုေရးေနတဲ့ကဗ်ာထဲ
ေရာထည့္လိုက္တယ္။ဆက္ၿပီး အေရးအသား၊ ၀ါက်ဖြဲ႔ထံုး၊ ကံ၊ ကတၱား၊ နာမ္၊ နာမ္မ၀ိေသသန၊ ႀကိယာ၊ ႀကိယာ၀ိေသသန၊ ပုဒ္ထီး၊ပုဒ္မေတြကိုလိုအပ္ေနေပမယ့္ ဒီကဗ်ာထဲမွာေတာ့ ခ်န္ရစ္ခဲ့ေတာ့မယ္။လိုသလို
ျဖည့္စြက္ဖတ္႐ႈ႕ႏိုင္သည္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းကိုလည္းတစ္ခါတည္းေျပာခဲ့လိုက္မယ္။“ လမ္း/လန္း ခ်င္းတူရင္ လူခ်င္းေတြ႕မွာပါ”
လူခ်င္းမေတြ႕ႏိုင္ေပမယ့္လမ္းေတြ႐ိွေနပါေသးတယ္။လန္းလို႔ရေသးတယ္၊လန္းေနခ်င္ေသးတယ္။ေသခ်ာပါတယ္၊ေမ့ေမ့ေပ်ာက္
ေပ်ာက္မဟုတ္ေတာင္Gtalk ထဲမွာေတြ႕ဖူးသလိုလို၊VZO နဲ႔စကားေျပာဖူးေတာ့ သလိုလို၊Facebook
ထဲမွာသူငယ္ခ်င္းျဖစ္ေနသလိုလို၊ မဂၤလာပါ၊Hello! ၊ေတြ႔ရတာ၀မ္းသာပါတယ္၊ေနေကာင္းလား၊
Long time no see. ၊ႏူတ္ဆက္ပါတယ္၊ ေနာက္ထပ္ေတြ႔ၾကတာေပါ့၊ေကာင္းေသာေန႔/ည
ျဖစ္ပါေစ Bye Bye :) စသျဖင့္ စသျဖင့္ အခ်က္အလက္စံုလင္စြာအျပင္ဖက္ထြက္ရပ္ၿပီး လက္ကိုင္ဖုန္းေျပာသလို ေျပာေနမိတယ္။

ေက်နပ္ေနတယ္မဟုတ္လား၊၀မ္းေျမာက္ေနတယ္မဟုတ္လား။ဒီေန႔၊မနက္ျဖန္၊ေနာင္လာမယ့္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ
ဘယ္လိုပဲေျပာေျပာ၊ဘယ္လိုပဲဆိုဆို မင္းက အင္ဂ်င္နီယာႀကီး၊ဘာေဆးေသာက္ေသာက္၊ဘာေဆးပဲထိုးထိုး ဘာမွမတိုးေတာ့တဲ့မင္းကဆရာ၀န္ႀကီးဘ၀ထဲကို ခုန္၀င္လာတဲ့စူပါဖ႐ိုက္ေဒး ဆိုလား၊ဘာလား။ အဲဒီေန႔မွလာခဲ့ကြာ။ေတြ႕ၾကတာေပါ့၊အခုေတာ့
ေနရစ္ေတာ့။စကားေတြအမွ်င္မျပတ္တမ္းေျပာရင္းစိတ္ေတြလြင့္လြင့္လြတ္ေျမာက္ေနတာေလ။မနက္ျဖန္ထပ္လာခဲ့ရဦးမွာလား၊ေနာက္တစ္ေန႔ထပ္မံခ်ိန္းဆိုရဦးမွာလား၊ထပ္မေတြ႔ေတာ့တာပဲေကာင္းမွာလား၊အေျဖမ႐ိွေတာ့တဲ့ေမးခြန္းေတြခ်ည္းပဲဆက္တိုက္
၊ေမာေနၿပီလား။လြမ္းေနေသးလား။မေျဖေပမယ့္ေမးခြန္းေတြပဲထပ္ေမးေနမိတယ္။ဒီေလာက္ဆို ဖတ္ရတာအဆင္ပိုေျပမွာလား။ အေပါ့၊အငန္၊ အစပ္ အတြဲအဆက္၊ အနက္အဓပၸါယ္ ခ်ိတ္ဆက္မိရဲ႕လား။ လူလုပ္ေလာကႀကီးထဲ
ပါ၀င္သက္ေရာက္ႏိုင္မႈ႐ိွ/
မ႐ိွ။အဆင္မေျပတာ႐ိွရင္လည္းျပင္ဆင္ဖတ္႐ႈ႕လိုက္ကြာ။ကိုၾကည္ေဇာ္ေအးကဗ်ာထဲမွာ(၃၃)လမ္းဟာ ေခတ္မ႐ိွေတာ့ဘူးတဲ့။
ၿမိတ္ပီတာစဘတ္ကိုေ႐ြ႕ေျပာင္းသြားတဲ့ ကိုပိုင္ကလည္း“ငါတို႔ကအထက္တန္းစားကဗ်ာဆရာေတြ မဟုတ္ခဲ့ဘူး” ဆိုၿပီးျငင္းဆန္သြားဖူးတယ္။ထပ္ေျပာခဲ့မယ္ (၃၃)လမ္းဟာ လမ္းတိုေလးပါ၊(၃၃)လမ္းဟာ လမ္းေျဖာင့္ကေလးပါ၊
(၃၃)လမ္းဟာ အခုေခတ္မ႐ိွေတာ့ပါဘူး။

အခုေရးေနတဲ့ကဗ်ာ ဟာ ဆိုလိုရင္း / လိုရင္းေရာက္မေရာက္။ရည္ရြယ္ထားတဲ့သက္မွတ္ခ်က္ျပည့္မွီႏိုင္/ ျပည့္မ မွီႏိုင္။အစကေန ေနာက္တစ္ေခါက္ေလာက္ ႐ြတ္ျပႏိုင္ရင္ပိုၿပီးေကာင္းမလား။မန္ခ်က္စတာ ယူႏိုက္တက္ အသင္း
ဒီႏွစ္ကာလင္းဖလားေလးတစ္လံုးပဲပိုင္ဆိုင္ႏိုင္မွာကိုရိပ္စားမိပါရဲ႕။အိပ္လို႔မရေသးဘူး၊အ၀တ္မေလွ်ာ္ရေသးဘူး၊အေဆာင္ဖိုးမေပး
ရေသးဘူး၊ခ်စ္သူမ႐ိွေသးဘူး၊လိုင္းလည္းက်ေနတယ္၊ဘိုင္လည္းက်ေနတယ္။အနာဂတ္ဆိုတာတိမ္ေတြေ႐ြ႕လ်ားပံုသ႑ာန္ေျပာင္းေနသလိုမ်ိဳးေလ။မင္းရယ္ေမာသံေလးထဲကို စက္ဘီးေလးစီး၀င္၊သစ္ကိုင္းေျခာက္ေလးပစ္ထည့္ ကစလို႔
“လမ္းေပၚထြက္ရပ္လိုက္တာနဲ႔ ငါလည္းလက္လုပ္လက္စားပဲ”ကဗ်ာတစ္စနဲ႔ပဲကိုဖီလာကိုသတိရ၊
ကဗ်ာပတ္၀န္းက်င္ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေ႐ွာက္ေရး၊ကဗ်ာယဥ္ေက်းမႈအဆင့္တိုးႃမွင့္ေပးေရး၊မွတ္ပံုတင္ေၾကးေပးသြင္းၿပီးကဗ်ာဆရာပါတီထူေထာင္ေရး၊ကဗ်ာဆရာမ်ားစည္းလံုးညီၫြတ္ေရး၊ကဗ်ာ၀ါဒမ်ားတေျပးညီသက္မွတ္ေရး အစ႐ိွသျဖင့္ ကဗ်ာဟာအ႐ိွန္အဟုန္နဲ႔စီးဆင္းေနတုန္း
ညီေလးဒီညဘတ္(စ္)ကားခေလး/TAXI ဖိုးေလး မစခဲ့ပါဦးဆိုတာေတြ။
ေက်နပ္ပါတယ္၊စိတ္ထဲကသိကေအာက္ေတာ့ျဖစ္မိတယ္။ပါးရည္နပ္ရည္လူရည္လည္တဲ့ဆရာသမားလည္းေနရစ္ခဲ့ေတာ့။ဒီမွာ
မုဆိုးေက်ာ္ႀကီးၿမိဳင္ရာဇာတြတ္ပီ“မေ႐ွာင္ရင္လြတ္တယ္”ဆိုတဲ့စကားတယ္မွန္ပါလားဗ်။ဒီလို က်ံဳတိုင္း႐ြာတဲ့
မိုးဟာမစဲတမ္း ႐ြာေနေတာ့မွာလား။ကဗ်ာကိုဒီေနရာမွာတင္ရပ္တန္႔လိုက္ဖို႔ဆံုးျဖတ္မိတယ္။ဒီကဗ်ာဆံုးကာနီးေတာ့မွေမ့က်န္ေနရစ္တဲ့
အရသာ႐ိွမႈေလးကို ကဗ်ာလိုေရးသားထားတဲ့ စာသားေတြ၊အေရးအသားေတြအေပၚ
အသာေလးက်ဲခ်လိုက္တယ္။ဒီလိုဆိုပိုၿပီး အဆင္ေျပမွာလား။ဒါမွမဟုတ္ဖတ္ၿပီးတာနဲ႔ပဲကဗ်ာကိုတစ္ခါတည္းဆုတ္ၿဖဲပစ္လိုက္တာက
ပို၍ပို၍အဆင္ေျပေစမွာလား။ သေကၤတ၊နိမိတ္ပံု၊၀ါဒ၊ဘာသာေဗဒေတြကိုအသံုးျပဳၿပီး ဖတ္လို႔မေကာင္းတဲ့ကဗ်ာကို ဒီစာမ်က္ႏွာမွာတင္ေျခရာလက္ရာမပ်က္အေသသတ္ပစ္လိုက္မယ္။ၿပီးမွ Gtalk ထဲကေန Sign Out လုပ္လိုက္သလို
ကဗ်ာဆရာဘ၀ထဲကေန အခုပဲ Sign Out လုပ္ၿပီးႏူတ္ထြက္ခဲ့ေတာ့မယ္။



ေအာင္ပိုင္စိုး
၁၂ ဧပရယ္ ၂၀၁၀
(ကဗ်ာဆရာေအာင္ပိုင္စိုး၏ကဗ်ာအားကူးယူေဖာ္ျပသည္)

မီမီ

အိပ္ယာက ႏိုးႏိုးခ်င္း သတိရေနမိတယ္၊ သူ႔ အက္ဆစ္ကန္ထဲ ယဇ္ေကာင္လို ဘဝတစ္ခုလံုးေလာင္ကြ်မ္းပ်က္စီးဖုိ႔၊
သူ႔ ႏႈတ္ခမ္းဖ်ား ဓားသံလ်က္ေပၚက စေတာ္ဘယ္ရီရနံ႔ေလးကို စုပ္ယူဖို႔၊ သူ႔ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို တားျမစ္ေဆးဝါးလို ေသြးေၾကာထဲ ထိုးသြင္းဖို႔၊ သစၥာတရားကို ဖဲၾကိဳးအနီနဲ႔ စည္းေႏွာင္ျပီး ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၄အေရာက္ပို႔ေဆာင္ဖို႔၊
တကယ္ဆို ဘဝက သိပ္ကိုတိုေတာင္းလြန္းတယ္၊ အခ်ိန္ေတြက တိုေတာင္းလြန္းတယ္၊ မေသခ်ာတာတစ္ခုေလာက္
ဘဝဟာ မေသခ်ာ၊ မေရရာ၊ ေနာက္ကို ျပန္လွည္႔ၾကည္႔လိုက္ရင္ ရႈေမွ်ာ္ခင္းေတြလို ရိပ္ကနဲ က်န္ရစ္ခဲ႔မွာပဲ၊
တစ္ခါတစ္ေလ သူ႔ေသြးခုန္ႏႈန္းတိုးတိုးေလးကလြဲရင္ အရာရာဟာ ေမွာင္မိုက္တိတ္ဆိတ္လိ႔ုပဲ၊ လူႏွစ္ေယာက္၊ ႏွလံုးသားခ်င္းဆက္အျမႊာ၊ အသက္တစ္ခုထဲ ဆက္ေနတာ၊ သဘာဝ ေတာေတာင္ေရေျမ နယ္နိမိတ္ခ်င္းထိစပ္ေနတာ၊ တိတ္ဆိတ္လြန္းေတာ႔ သိစိတ္ အာရုံခံစားမႈကမ္းပါးေတြ အားလံုး တစ္ဝုန္းဝုန္း ျပိဳက်ေနတာ၊ သူ႔ေသြးေၾကာေတြထဲ ေဆာက္တည္ရာမရ ေျပးလႊားေနမိတယ္၊ မၾကားႏိုင္ေပမယ္႔ သူ႔နာမည္ကို အသံကုန္ေအာ္ဟစ္ေနမိတယ္၊
တကယ္ဆို ဘာကိုမွ အေသအခ်ာေမွ်ာ္လင္႔မထားဘူး၊ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ဟာ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ရိွမရွိ မေသခ်ာေသးဘူး၊
ထိစမ္းမိသမွ် ျဖန္းကနဲ ျပိဳက်သြားမယ္႔ ဖန္သားနံရံေတြ၊ ျမက္ပင္ေလးတစ္ပင္ လႈပ္ခတ္ရံုနဲ႔ ဝုန္းကနဲ အလန္႔တၾကားထပ်ံသြားမယ္႔ ငွက္ေတြ၊ ငါရွာေဖြေန၊ ေသြးရူးေသြးတန္း တည္ေဆာက္ေနမိတယ္၊
သူ႔အိပ္မက္ေတြထဲ၊ အဓိပၸါယ္တစ္စံုတစ္ရာ၊ နက္ရႈိင္းေသာ၊ ေမွာ္ရံု၊ ဂီတ၊ ငါ႔အတြက္ သူ႔ဘက္က နာမဝိေသသနေတြ၊ မီးေလာင္ေနတဲ႔ စာသားေတြ၊ ဆံြအ၊ တိတ္ဆိတ္ေနတယ္၊ ေျပးလႊား၊ ဆူညံေအာ္ဟစ္ေနတယ္၊
သူ႔ရယ္သံေလးကို သူမသိေအာင္ ခိုးယူေနမိတယ္၊ သူ႔မ်က္ဝန္းေတြထဲ တိတ္တိတ္ကေလး ခုန္ဝင္ေနမိတယ္၊ သူ႔အေပ်ာ္အေမာထဲ စမ္းေခ်ာင္းေလးလို စီးဝင္ေနမိတယ္၊ သူ႔ေရွ ႔မွာ ဘဝတစ္ခုလံုး ထစ္အေနတဲ႔ တိပ္သားတစ္စပမာ၊ ႏွလံုးသားတစ္ခုလံုး အစြယ္က်ိဳး ေျခဝတ္ပုဆိုးပမာ၊ ငါ႔သစၥာတရားကို ပဝါစိမ္းလို ရင္ညႊန္႔မွာစည္းထားပါ၊
သနပ္ခါးထူထူလိမ္းျပီး ငါ႔စိတၱဇကို ေခါင္ရမ္းပန္းလို ပန္ဆင္ပါ၊ ငါ႔ႏွလံုးသားၿမိဳ႔ရြာတစ္ခုလံုး အနာအဖ်ားကင္းေအာင္ ေစာင္႔ေရွာက္ပါ၊ အဲဒီလို ငါ႔ကိုယ္ငါေအာ္ေခၚေပမယ္႔ ငါ႔အသံငါမၾကားရဘူး၊ ငါ႔စိတၱဇကို ငါမျမင္ႏိုင္ဘူး၊
သူ႔ရဲ ႔ ျဖဴစင္ေသာ၊ မာယာ၊ သူ႔အ၀ိဇၨာနဲ႔ ေန႔ေတြ၊ ေဝဝါး၊ ခ်ိဳျမိန္ေန၊ နာက်င္ေနတာ။ ။



ဘုန္းေနသြန္း
(ကဗ်ာဆရာဘုန္းေနသြန္း၏ ကဗ်ာအားကူးယူေဖာ္ျပသည္)

ေက်ာင္းေတြျပန္ဖြင့္ကုန္ျပီ ေအးမိစံ

ကၽြန္မျပန္လာခဲ့မယ္ေျပာျပီး
သူေရာက္မလာေတာ့
ငါအရမ္းစိတ္ပူေနတယ္ကြာ. . .
မူလတန္းေက်ာင္းေလးနဲ႔ ကေလးေတြက
ညိႈးငယ္စြာျဖင့္
ေခါင္းေလာင္းထိုးသံေလးကို ရပ္ေစာင့္ေနၾကေလရဲ႕ . . .

ေဟ့ေရာင္
နာဂစ္ဆိုတာ
အစြန္းေရာက္အနက္ေရာင္ကုန္သည္ႀကီးတစ္ဦးပဲ
မင့္ေကာင္မေလး ေဌးယဥ္လည္းပါသြားတယ္
ငါ့ေက်ာင္းဆရာမေလးနဲ႔ သူ႕ညီမဝမ္းကြဲေလးလည္း
လိုက္ပါသြားတယ္
ငါတို႔ အေဒၚ၊အစ္မ၊ညီေလးေတြနဲ႔
သူငယ္ခ်င္း အသိမိတ္ေဆြေတြကိုလည္း
အဲဒီကုန္သည္ႀကီးက
တသီႀကီး ဆြဲေခၚသြားေလရဲ႕ . . .

ေက်ာ္သူ
ငါတို႔ရဲ႕ အိမ္ေခါင္းရင္းက
ကုကၠိဳပင္ပ်ိဳေလးေရာ လဲသြားေသးလား
အခု ငါ့ရဲ႕ဆံပင္ေတြကေန
မီးခိုးေတြ အရမ္းထြက္ေနတယ္
သူသိထားတဲ့ ေက်းဇူးတရားေတြက
သူျပန္သန္းမယ့္ အေတာင္ပံေတြကို
ေရဆြတ္ေပးလိုက္တာေလ
သူေျပာေျပာေနတဲ့
ငါ့ရဲ႕ရည္းစားဦးဟာ သူျဖစ္ျပီး
သူ႕ရဲ႕ေနာက္ဆံုးအခ်စ္က ငါဆိုတာေလ
စိတ္ခ် နင့္ကိုငါဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ပါဘူးေအးမိစံ
ဘယ္ေတာ့မွမေမ့ပါဘူး

ေႏြးေႏြးဘာေလးေမြးတယ္ဆိုတာလဲ
သူ မသိသြားရွာဘူး
(သူျပန္လာမယ္ေပါ့)
ေခါင္းတလားနဲ႔တူတဲ့ ေမာ္ေတာ္ဘုတ္ထဲ မဆင္းမီ
ငါးရက္အလိုေလာက္က
ဖုန္းထဲမွာ ေျပာသြားတဲ့
ငါ့ကို ေျပာစရာစကားေတြ ရွိေသးတယ္ဆိုတာ
ဘာလဲ မသိဘူးကြာ
ဝဋ္ေၾကြးေျပဘုရားဆီ
ငါ ေနာက္တစ္ေခါက္သြားေတာ့လည္း
ေနညိုခ်ိန္ထိ သူေရာက္မလာခဲ့ဘူးေလ
ငါ့ရဲ႕တစ္သက္
အဲဒီဘုရားေျမဟာ
ဘဝရဲ႕လြမ္းစရာ အေကာင္းဆံုး ဇံုေပပဲ
သူ႔အေပၚထားတဲ့ ငါ၏ ခ်စ္ျခင္းမ်ားျဖင့္
သူမတစ္ေယာက္ ေကာင္းရာ သုဂတိလားပါေစ. . .

ပိေတာက္ေတြ တစ္ေက်ာ့ျပန္ပြင့္လို႔
“ ဆရာမေလးေကာ” လို႔ေမးလာရင္
ငါဘယ္လိုျပန္ေျဖရမလဲ. . .ေက်ာ္သူ
ငါအရမ္းလြမ္းတယ္ကြာ
လာမယ့္ ေဆာင္းဦးေပါက္
ေကာက္ရိတ္သိမ္းပြဲေတာ္အျပီၤး
တို႔ႏွစ္ဦး မဂၤလာပြဲကို
သူတကယ္ မတက္ေရာက္ႏိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့
မတက္ေရာက္ႏိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့. . .

“ဒါဝင္” ကို သတိရရင္ေတာင္
ဝက္စမင္စတာ ဘုရားေက်ာင္းထဲက
သူ႕အုတ္ဂူဆီ သြားလို႔ရတယ္
ေမာ္ဒယ္ “အန္နာနစ္ကိုလ္စမစ္ ” ကို လြမ္းတဲ့အခါလည္း
ဘဟားမားကၽြန္းေပၚက
သူမရဲ႕အုတ္ဂူေလးဆီ သြားလို႔ရတယ္
အခု သူ႕ကိုငါ လြမ္းေနျပီေလ
ဘယ္မလဲ သူမရဲ႕ အုတ္ဂူ
ဘယ္မလဲ သူမရဲ႕ အရိုးအိုး
ငါ မတရားမေျပာပါဘူး
တို႔ႏွစ္ေယာက္ ျပီးမွသာ
ရွိတ္စပီးယားျပဇာတ္ထဲက
ေကာင္ေလးနဲ႔ ေကာင္မေလးက
ဒုတိယ ကံအဆိုးဆံုးပါ
ေက်ာ္သူ .....
ပြတ္ရွကင္ေတာ့
ေနာက္ထပ္ ေသနတ္မွန္ ခံရျပန္ျပီ. . .။

သူရနီ

ဆိုဖီယာ

ကၽြန္မဆီလာတဲ့အခါ

ရွင့္ေခါင္းထဲမွာ တစ္လက္လက္ေတာက္ပေနတ႔ဲ အေတြးအေခၚတစ္ခု

ဒါမွမဟုတ္ ထိလိုက္တာနဲ႔ ၿငိသြားမယ့္ ဓားေျမွာင္တစ္ေခ်ာင္း

ရိွဖို႔ လိုလိမ့္မယ္

ကၽြန္မ သေဘာမက်ရင္

ကၽြန္မ ဆိုးထားတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းနီမွာ ဆိုင္ယာႏိုက္အဆိပ္ရိွတယ္

ကၽြန္မ စိတ္လိုလက္ရရိွရင္

ရယ္ေမာေနတဲ့ ကၽြန္မကိုယ္ေပၚမွာ ကမာၻသစ္တစ္ခုကို ရွင္ေတြ႔မယ္

ကၽြန္မ မႀကိဳက္တာ ရွင္တို႔ေယာက္်ားေတြက

စိတ္ထဲရိွတဲ့ အႀကိတ္အခဲမွန္သမွ်

လူေရွ ႔သူေရွ ႔မေရွာင္ထုတ္ျပတတ္တဲ့

ေဖာက္ခြဲေရးသမားေတြ ျဖစ္ေနတာပဲ

အခုကိုပဲ ရွင္ဟာ မ်က္လံုးနဲ႔

ကၽြန္မကိုယ္ေပၚက အ၀တ္ေတြကို တစ္လႊာခ်င္း ဆြဲၿဖဲၿပီး

ကၽြန္မခႏၶာကိုယ္ကို တစ္စျခင္း စုပ္ယူေနၿပီေလ

တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔ေရြးရမွာ ႏွစ္ခုထဲက တစ္ခု

ေက်းဇူးျပဳၿပီး ကၽြန္မ ကံၾကမၼာနဲ႔ ကၽြန္မရြာအေၾကာင္းမေျပာပါနဲ႔

ကၽြန္မဆံပင္ေတြ စိမ္းခ်င္စိမ္း ျပာခ်င္ျပာမယ္

ကၽြန္မ ပါးေပၚကမဲွ႔ နီခ်င္နီ နက္ခ်င္နက္မယ္

တစ္ခုပဲ

ကၽြန္မဆီလာတဲ့အခါ အခန္းတံခါးကိုျဖည္းျဖည္းပိတ္ဖို႔ မေမ့ပါနဲ႔

ေက်းဇူးျပဳၿပီး မီးျခစ္ကေလး လွမ္းလိုက္စမ္းပါ

ကၽြန္မနာမည္ ဆိုဖီယာ . . .။ ။

ေအးမင္းေစာ

ပန္းအလကၤာ၊ ေမ၊ ၂၀၁၀

ကိုယ့္လူနဲ႔ကိုယ္နဲ႔ေတာ့အခက္

ခုန္ေပါက္ေျပးလႊားမနားမေန ။ အေရေရာအဖတ္ပါရပါတယ္ဆိုျပီး
ဆြဲဆုတ္လိုက္ေတာ့လည္း တြန္႔ေၾကသြားတာပဲ
ျဖတ္ခ်လိုက္ေတာ့လည္း မ်က္စိသူငယ္နားသူငယ္
ဟိုမွာ သူအကြက္ေရႊ႕လိုက္ပံုက
သူဇယားခင္းလိုက္ပံုက
တစ္ေကာင္ထိုးေၾကြးျပီး တစ္၀ိုင္းလံုးကိုၾကိတ္၀ါးေနတာ
အထစ္။ ထစ္အ။ လာရွင္းျပမေနနဲ႔။ လက္ညႈိးေတြဟိုထိုးဒီထိုး။
ေသြးရိုးလား။ သားရိုးလား။ ရိုးသားၾကိဳစားလား။
အၾကြင္းအက်န္ေတြ ဟိုပစ္ဒီပစ္။
စာရိတၱေမာင္ဆိုျပီး ၀ယ္၀ယ္စားေနတာ
အကာအကြယ္နဲ႔လား။ အသားခ်င္းထိမွ မီးပြင့္တာလား
ဘယ္ရနံ႔ကို ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ပါသလဲ
ေမးခြန္းကို ေျမြတစ္ေကာင္လိုေလွ်ာထြက္သြားပံုက
ဒီညလည္း အေၾကာေပါင္းတစ္ေထာင္
မသိေအာင္ဖြင့္ျပမယ္ဆိုတဲ့အထာနဲ႔
ကိုယ့္လူေတာ့ခက္ျပီ။ အလကားေနအလကား
အခ်င္းခ်င္းလည္း အထာမထား။
ကိုယ့္လူေတာ့ခက္ျပီ။ အလကားေနအလကား
ေသာ့တြဲၾကီးတကားကား။
ကိုယ့္လူေတာ့ခက္ျပီ။ အလကားေနအလကား
ရင္တုန္ ပန္းတုန္ တစ္ကိုယ္လံုး တုန္ရီျပေနေတာ့
ျဖည္ခ်လိုက္ရေတာ့မွာလား
ကိုယ့္အေနအထားအရေျပာၾကည့္တာပါ ။

သက္ျငိမ္သစ္

နီ၀ါ

မ်က္၀န္းတစ္စံုဆီက စိမ့္ထြက္လာတဲ့
တိမ္သားမွ်င္ေလးေတြနဲ႔စတင္တယ္ ။

ဇာတ္လမ္းက
ေနာက္ေက်ာမွာေထာက္ထားတဲ့
သတၱဳႏႈတ္ခမ္းကို သို၀ွက္လို႔

တစ္ေဆာင္းလံုး
ေသြးေၾကာေပၚ တေယာဘိုလ္းကိုတင္
ဆိုညည္းခဲ့သမွ်
သူစိမ္းျပင္ျပင္ေႏြဦးကိုေတြ႕လိုက္ရ

အခု
ရာသီဥတုေတြသံစံုျမည္တယ္
ေသြးအားမေကာင္းတဲ့အနမ္းေတြဟာ
ဲ့ေဖေဖၚ၀ါရီရဲ႕
ရင္အံုကို ထိုးခြဲလို႔ ။

သက္ျငိမ္သစ္
ခ်စ္သူမ်ားေန႔အမွတ္တရ

နံရံစိမ္းစိမ္း

ေက်ာမွီလိုက္တယ္
သူ႕နာက်င္မႈဆီမီးမကူးမီ ေခါင္းကိုေမာ့လိုက္တယ္
လက္ႏွစ္ဘက္ကိုက်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္လိုက္တယ္
သံဇကာကြက္ေတြထဲ တအိအိကၽြံ၀င္ေနတဲ့အရိပ္
သူ႕ေျခေထာက္ေတြကို ၾကမ္းခင္းေအာက္ လွ်ိဳသြင္းလိုက္တယ္
သူ႕အၾကည့္ကို လိုက္ကာစေတြဆီ ျဖတ္ကူးလိုက္တဲ့အခါ
ေသြးဆူလြယ္တဲ့ အသံလႈိင္းေတြဟာ ယိမ္းထိုးလို႔
ဒီအတိုင္းထားလို႔မရေတာ့ဘူး
ၾကာလာရင္ တစ္ခုခုဟာ တေဖာင္းေဖာင္းထကြဲေတာ့မွာ
အခုလိုမ်ိဳး ဆြဲဆန္႔ထားတဲ့အေျခအေနကို
ပိတ္ပစ္ဖို႔သက္သက္
သူ႕ဇီ၀ကို ေရဆိုးေျမာင္းထဲပစ္ခ်လိုက္ရမလား
ၾကာလာရင္ တစ္ခုခုဟာ တေဖာင္းေဖာင္းထကြဲေတာ့မွာလို႔
ေနာက္ထပ္ျမည္လာတဲ့ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းစကားတစ္ခြန္းနဲ႔
မွန္ေတြဟာ တြန္႔လိမ္ေနတဲ့မ်က္လံုးေတြကို
အတိအက်ေလွာင္ေျပာင္ေနသလို
သူ႔အာရံုကို အသားႀကိတ္စက္ထဲမွာ မႈန္႔ေနေအာင္ႀကိတ္ေနသလိုမ်ိဳး
မျဖစ္ေသးဘူးလို႔ တားထားႀကိဳးေတြ
ေနာက္တစ္ခါ ဒီနံရံဆီကိုေရာက္ရင္
ေနာက္တစ္ခါ နံရံအျပည့္ပိုစတာေတြကပ္ဖို႔
ေက်ာမွီလိုက္တယ္
သူ႕နာက်င္မႈဆီမီး မီးမကူးမီေခါင္းကိုေမာ့လိုက္တယ္ ။

သက္ျငိမ္သစ္
ရတီမဂၢဇင္း 2009၊ႏို၀င္ဘာလ