တနဂၤေႏြေရညွိမ်ား

ေျမၾကီးကအမာရြတ္နဲ႔ဆိုေတာ့
လမ္းကိုလင္းေအာင္မထြန္းခဲ့ႏိုင္ဘူး
စိတ္နဲ႔ခုတ္ခ်လိုက္တဲ့တိမ္ေတြ
ရင္ဘတ္ေပၚရႊဲစိုလာတဲ့အခါ
အိမ္ျပန္ၾကစို႔သူငယ္ခ်င္းသီခ်င္းနဲ႔
ယိုင္ေနတဲ့မွတ္တိုင္ေလးကိုေငးလို႔

အနားေတြတုန္းေနတဲ့ၾကယ္လို
ကိုယ္လည္းက်ကြဲခဲ့ပါၿပီ
အဆိပ္တက္ျပာႏွမ္းေနတဲ
့လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔
ညကိုကုတ္ျခစ္ေနတုန္း
ကိုယ္ပဲ့က်ခဲ့တဲ့တြင္းနက္ဟာ
အလင္းတစ္၀က္အေမွာင္တစ္၀က္

အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္လံုးဆင္ယူခဲ့တဲ့
ေထာင္ေခ်ာက္မွာကိုယ့္ေခါင္းကိုကိုယ္လွ်ိဳလို႔
ေၾကြးေက်ာ္ဖူးတဲ့တစ္ကိုယ္ေရတစ္ကာယ
ေခါင္းမာမႈေတြနဲ႔
ဘယ္စမ္းေရမွမေအးႏိုင္ေတာ့ဘူးနံရံ
ငန္က်ိေနတဲ့စိတ္ကိုကိုယ္လက္သန္႔ဖို႔ရာ
ေမတာတရားရဲ႕ဆည္းလည္းသံတခၽြင္ခၽြင္ေလး
ဘယ္ဆီမွာလည္းေမေမ ။

သက္ျငိမ္သစ္
(ပိေတာက္ပြင့္သစ္မဂၢဇင္း၊(၂၀၀၉)၊ႏို၀င္ဘာလ)

တစ္ေန႔တာ

နာရီလက္တံက ပင့္ကူအိမ္နဲ႔ျငိေနတယ္
ေရာင္ကိုင္းေနတဲ့ႏွင္းေတြ ျမင္ကြင္းမွာညိဳမြဲလို႔
တရားထိုင္ရမလား ဓားကိုင္ရမလား
အစြဲအလန္းက ေသြးအားမေကာင္းတဲ့အနမ္းမွာ ခိုက္ခိုက္တုန္
လိပ္ျပာမလံုတဲ့ဂီတေတြ အရိုးထဲစိမ့္၀င္ေနေပါ့
နံရံဆီကရယ္သံေတြ စီးက်လာေလမလား
ျငီးေငြ႕မႈက ျပဒါးတိုင္မွာ100ဒီဂရီဆင္တီဂရိတ္
အေငြ႕ပံ်တယ္
ေစးထန္းထန္းအေတြးေတြ ေထြးထုတ္ေနရတယ္
ဒီအခ်ိန္
တစ္စံုတစ္ရာေအာ္ျမည္သံမွာ
ခ်က္ခ်င္းက်ကြဲေတာ့မယ့္ စိတၱဇနဲ႔
အေမွ်ာ္ေတြလမ္းမတစ္ဆံုး
ပ်ိဳ႕တက္လို႔ ။

သက္ျငိမ္သစ္

နီ၀ါ

မ်က္၀န္းတစ္စံုဆီက စိမ့္ထြက္လာတဲ့
တိမ္သားမွ်င္ေလးေတြနဲ႔စတင္တယ္ ။

ဇာတ္လမ္းက
ေနာက္ေက်ာမွာေထာက္ထားတဲ့
သတၱဳႏႈတ္ခမ္းကို သို၀ွက္လို႔

တစ္ေဆာင္းလံုး
ေသြးေၾကာေပၚ တေယာဘိုလ္းကိုတင္
ဆိုညည္းခဲ့သမွ်
သူစိမ္းျပင္ျပင္ေႏြဦးကိုေတြ႕လိုက္ရ

အခု
ရာသီဥတုေတြသံစံုျမည္တယ္
ေသြးအားမေကာင္းတဲ့အနမ္းေတြဟာ
ဲ့ေဖေဖၚ၀ါရီရဲ႕
ရင္အံုကို ထိုးခြဲလို႔ ။

သက္ျငိမ္သစ္

. စင္သီယာ ၁ ...

ငါမငိုဖူး
ျပာပံုမွာလူးတဲ့ဘ၀
လြတ္ေျမာက္ေရး လမ္းစရွာတုန္း
မင္းအမုန္းကိုေမ့လို႔
အေငြ႕ပ်ံေနတဲ့မ်က္ရည္
ေလေပြနဲ႔ သစ္ရြက္
ေခြၽးစက္ေတြ ေခြၽရဦးမယ္
တကယ္ပါ စင္သီယာ
ငါမငိုဖူး ...
ပထမဆံုး မင္းအတြက္ငါ
ေသခဲ့တာၾကာၿပီ
မေႂကြနဲ႔စင္သီယာ
ငါ ...
သွ်ပ္မွဴးေက်ာ္

ကိုငွက္ ကဗ်ာအမွတ္တရ